نازنین فاطمه در دوازده ماهگی

تو یادگرفتی قایم بشی، بوس بفرستی ، دست بزنی ، بای بای کنی ، مامان بابا ، من و  دایی بگی

وقتی می خوام از رو صندلی غذا بلندت کنم سعی می کنی خودت کمربندتو ببندی

خیلی تاب دوست داری . وقتی رو تاب می شینی سریع زنجیرشو سفت می گیری . وقتی می خوای پیاده شی تا بچه های دیگه هم سوار شن غر می زنی و به حالت لج خودتو تکون می دی . تا جایی که پدر بزرگ و مادربزرگ برات یه تاب خریدن. .وقتی روش می شینی و تاب می خوری از قیافت معلومه که خیلی بهت خوش می گذره چون با یک لبخند ملیح به اطرافت نگاه می کنی

بعضی وقتا که رو زمین می خوابی بی صدا از خواب بیدار می شی و چهار دست و پا به سمت ما میای طوریکه آدم یهو از دیدنت قلبش وامیسه

یادگرفتی خودت غذا بخوری . یک کم از غذاتو می ریزم رو سینی صندلی غذات و تو خودت با اون انگشتای کوچیکت دونه دونه غذا برمی داری و میذاری تو دهنت . آخرسر به مامانی هم چند لقمه میدی و نمی دونی چقدر اون چند تا دونه برنجی که از دستای تو می خورم بهم مزه میده

کباب و کتلت و زرشک خیلی دوست داری . نون و برنج هم که غذای اصلیته

دائم در حال به هم ریختن کشوهای اتاقتی . منم خیلی سخت نمی گیرم  و میذارم حسابی کیف کنی بعد که خوابت برد جمعشون می کنم.

بچه ها رو خیلی دوست داری. هرجا یه بچه می بینی براش دست تکون می دی و با عشق بهش نگاه می کنی